منظومه

به مجموعه‌ای از اجرام سنگین و سیاراتی که همگی به دور یک ستاره در گردش اند، منظومه گفته می‌شود. بی تردید معروف‌ترین منظومه، منظومه ی شمسی است که در کهکشان راه شیری قرار گرفته است. در این منظومه ،خورشید ستاره ی مرکزی است و 9 سیاره به دور آن در گردش اند که به ترتیب از داخل به خارج عبارت اند از: عطارد، زهره، زمین، مریخ، مشتری، زحل، اورانوس، نپتون و پلوتو که بیش از 150 قمر به دور آن‌ها در گردش اند. علاوه بر این سیارات، اجرام بسیار دیگری نظیر: سیارک‌ها، ستاره‌های دنباله‌دار و سنگ‌های آسمانی در این منظومه وجود دارند.  

 

کهکشان مجموعه ی عظیمی از ستارگان، اجرام، گازها و بخارهاست که به علت نیروی جاذبه ی متقابل در کنار هم جمع شده‌اند. کهکشان‌ها معمولاً (10 میلیون 000/000/10) تا (10 تریلیون 000/000/000/000/10) برابر خورشید جرم دارند و تعداد ستارگان آن ها گاهی تا یک تریلیون (000/000/000/000/1) نیز می‌رسد. چنین به نظر می‌رسد که در کیهان حداقل 100 میلیارد کهکشان وجود داشته باشد.
یکی از کهکشان‌های معروف، کهکشان راه شیری است که تعداد ستارگان آن بیش از 100 میلیارد برآورد شده است و خورشید ما، تنها یکی از این ستارگان است.
فاصله ی خورشید تا زمین در حدود 150 میلیون کیلومتر است. نزدیک‌ترین ستاره به زمین بعد از خورشید در حدود 40 تریلیون ( 000/000/000/000/40) کیلومتر با زمین فاصله دارد.
بااین که منظومه ی شمسی از اجرام ریز و درشت بسیاری تشکیل شده است ولی خورشید بیش از 8/99% جرم کل این منظومه را به خود اختصاص داده است. به طوری که جرم آن  000/333 برابر جرم زمین است.
قطر خورشید 000/392/1 کیلومتر یا 109 برابر قطر زمین است و دمای مرکز آن چیزی در حدود000/000/15درجه ی سانتی گراد است در حالی که دمای ذوب آهن 1535 درجه ی سانتی گراد می‌باشد. (حال تصور کنید، خورشید از منظومه ی شمسی حذف شده باشد ؟!)
با یک نگاه سریع به اعدادی که در بالا مطرح شد، به راحتی می‌توان به مقایسه ای میان زمین با خورشید ، منظومه ی شمسی، کهکشان راه شیری و کل جهان هستی دست یافت.